Sunday, January 2, 2011
Wednesday, December 29, 2010
Outfits Today: What to Wear Today?
You tell us how you feel... we'll tell you what to wear!
Office Animals
Are you in an animalistic mood today?
Super Hair Studio
Take your client on a hair-raising adventure in the stylist's chair!
Baby Bathing
This bubbly baby loves to bathe—splashing around in the tub, and getting ready for a festive day.
Shopaholic: Paris
Live out your shopaholic dreams in the streets of Paris!
Girls Go Catwalk
Do you have a fashion designer's flair? Can you strut your stuff on the runway like the next top model?
My Secret Valentine
How far are you willing to go to deliver a valentine to the cutest boy in school?
Princess Hairstyle
It's up to your styling expertise to save the princesses from hair havoc!
Francine's Beauty Secret
Follow Francine's secret recipe for a facial, and you'll be sure to have impeccable, blemish-free skin!
Frogtastic
How do you turn a frog into a prince? Kiss it while wearing the perfect magic lipstick of course!
Thursday, December 9, 2010
Сургамжит өгүүллэг: Давсны хувь тавилан
“Давс, мах, гурил, будаа, элсэн чихэр, тос зэрэг сайхан найзууд үргэлж хамтран ажиллаж эхлэснээс хойш олон зуун жил өнгөрчээ. Тэд үргэлж л хамтдаа хэрхэн яаж хүмүүст баяр баясгалан, ташаал өгөх тухай стратегээ их удаан хугацааны турш ярилцсны эцэст хэзээ ч өөрчлөгдөхгүй нэгэн мастер төлөвлөгөөг боловсруулжээ.
Түүнээс хойш тэдний гаргасан бүтээгдэхүүн байнга л хэрэглэгчдийн таашаал хүртэж, шагнал урамшуул тасрахгүй болжээ. Нэгэн хэвийн ийм байдал удаан үргэлжилж нэг л мэдэхэд үнэ цэнэгүй мэт болжээ. Нөгөө л сонсдог, авдаг ” сайхан амттай байлаа”, ” баярлалаа” гэх үгс цуварсаар л …
Давс ч яахав олон жилийн турш хийдэг ажлаа хийгээд явж байх зуур нэг ч удаа өөрийг нь магтсан, талархсан үгийг сонссоогүйгээ, харин тогоочийн барамжаа алдаснаас болж ч юм уу өөр хэн нэгний өмнөөс хэрэглэгчдээс сонсдог үг дандаа ” сулбагар юмаа”, “гашуун шорвог юмаа” гэх мэт байв. Тэр үргэлж багийнхныхаа өмнөөс хамгийн хэцүүг өөр дээрээ авч, чухлыг хийхийг хүсдэг шинж чанартай.
Гэтэл нэг л өдөр гэнэт бусадтай харицуулахад бүхий л зүйлд оролцож, юм болгон дээр гүйж явдаг хэрнээ хэн ч өөрийг нь үнэлэхгүй байгааг олж мэдлээ. Түүний хүчээр “сайхан амттай болсон мах” хажуугаар нь тоох ч үгүй хээв нэг бардамнан зөрнө. Иймэрхүү нөхцөл байдалд хэдэн арван жил үргэлжилснийг хэн ч мэдэхгүй. Түүний сэтгэлийг улам унагаах өөр нэгэн мэдээлэл сонсогдох болов. Тэр нь давсны хорын тухай байв. Бүгд л энэ мэдээг амнаас ам дамжин ярь нүд үзүүрлэх мэт сэтгэл улам ихээр төрөх болсон ч найз нараас нь хэн түүнийг өмөөрсөнгүй.
Энэ байдал удаан үргэлжилбэл бүгдэд нь муугаар нөлөөлөхийг урьдчилан харсан тэрээр анх тавьсан зорилго, шийдвэрээ бодон чимээгүй л өөрт оногдсон ажлаа хийсээр л …
Анх эхлэхдээ бие биенийхээ үнэ цэнийг мэдэрч, хүч дэмээрээ алсыг зорин эхлэснээс хойш амжилтанд хүрсэн найзууд нь нэг л өдөр түүнийг таг мартжээ. Хэн ч түүнийг анхаарахгүй хэрнээ хэрэг болохоор л нэрийг нь дуудна. Үнэндээ тэр өөрийгөө бодсондоо биш бие биенийхээ үнэ цэнийг мэдэрч анх тавьсан амлалт зорилго, алсыг харсан хүслээ дахин нэг батлахыг оролдсон түүний үйлдэл энэ байлаа.
Нэг өдөр Давс ажилдаа ирсэнгүй. Өглөөний цагаар хэн ч түүнийг үгүйлсэнгүй. Өдөр болоход давс ирээгүйг бүгд мэдсэн байв.
Өдөр дундын үе болоход хамт ажилладаг найзууд нь хэзээ ч сонсож байгаагүй, харин давсны хувьд байнга сонсдог үнэхээр аймшигтай үгийг сонсох нь тэр.
Хариулт нь нэг л зүйл байв. Давс…
Давсны амьдрал ердөө л ийм. Нэг хором ч байр сууриа орхиж болохгүй, гомдож болохгүй хэрнээ хэзээ ч талархал, магтаал урамшуулал хүлээж авдаггүй. Чимээгүй л хамгийн сайн анд байж чаддаг. Түүнгүйгээр амьдрал үргэлжлэхгүй. Түүний оруулах хувь нэмэр бага ч гэсэн маш үнэ цэнэтэй.
Гэсэн хэдий түүний ийм үнэ цэнэтэй гэдгийг мартсан найзуудад нь ганцхан өдөр бусадаасаа асар их хүндлэл төдийгүй, хохиролыг бас авчирчээ. Харагддаггүй зүйл хамгийн үнэ цэнэтэй байдаг гэсэн хорвоо ертөнцийн зүй тогтолыг Давсны амьдрал баталлаа.
Хүн болгон л үнэ цэнэтэй байхыг хүсдэг хэрнээ одоо байгаа үнэ цэнээ гаргаж бас үнэлэж чаддаггүй нь Давс ба түүний найзуудтай яг адилхан.
Чимээгүй зориулдаг хүмүүс олон байж л улс орны маань хөгжил урагшилна гэж би хувьдаа боддог. Хүн болгон л “би л юм хийж байна”, “ намайг үнэлэхгүй байна”, “ойлгохгүй байна”, “энэнээс болж байна”, “тэрнээс болж байна” гэх аар саархан зүйлд цагаа үрсэн, ТУЛГА ТОЙРСОН амьдрал гэж …
Хүн болгон ерөнхийлөгч болохгүй ч хүн болгон өөрөө өөртөө удирдагч болбол олон асуудал шийдэгдэх буй заа.
Жигнэмэгийн Хулгайч [Сургамжит Өгүүллэг]
| Жигнэмэгийн Хулгайч [Сургамжит Өгүүллэг] |
| My.AdmiN! |
| 2010 оны 10-р сарын 16, Бямба гариг, 15:59 |
|
Онгоцны буудал дээр нэг эмэгтэй өөрийн хуваарьт хөлгийг хүлээн сууж байлаа. Онгоц нисэх хүртэл нэлээд урт хугацаа байлаа. Тиймээс онгоцны буудлын дэлгүүрээс нэг жигнэмэг нэг ном худалдаж авав. Ингээд өөртөө нэг суудал олж аваад номоо шимтэн уншихын зэрэгцээ хааяа нэг гараа сунган жигнэмэгээ нэг нэгээр нь авч идэж байлаа. Хэдийгээр хамаг анхаарлаа номондоо төвлөрүүлсэн байсан ч хажууд нь ирж суусан нэг залуу өөрийнх нь жигнэмэгээс хээв нэг аван идээд байгааг анзаарахгүй байх арга байсангүй. |
Monday, November 15, 2010
Сэтгэл татсан богино өгүүллэгүүд
Сэтгэл татсан богино өгүүллэгүүд
Саяхан Банжигын блог хэсэж яваад энэ блогыг олов. Богино өгүүллэгүүд бичдэг сайхан блог байна. Тэгээд өгүүллэгүүдийг уншиж явтал үнэхээр сэтгэлд нөлөөлөхүйц сургамжит өгүүллэгүүд байсан ба заримыг нь уншаад уйлах шахав хэхэ. Ингээд хэсгээс нь тонилуулъя.Би түүндээ хайртай байсан…
Лам шарилын толгойн тус зогсоод залбирал уншиж байв. Гэнэт 50 жил ханилсан ханиа оршуулж байгаа настай эр ” би түүндээ хайртай байсан.” гэж чанга дуугаар цурхиран уйлж эхлэв. Нам гүм байсан оршуулагын ёслолыг ийнхүү хижээл эр эвдэв. Гэвч намдах шинжгүй үргэлжлүүлэн уйлсаар байсан тул тэнд байсан үр хүүхэд, найз нөхөд нь баахан санаа зовж эхлэв. Тиймээс хүүхдүүд нь “Ааваа бид нар мэдэж байна аа гэхдээ та одоо тайвшир, чимээгүй байл даа” гэж гуйх шаардах зэрэгцэн хэлж байв.
Өвгөн, шарилын хайрцагийг нүх рүү буулгах агшинд мөн л цурхиран уйлж эхлэв. Лам гэр бүлийнхэнд шарилын нүхэнд шороо хийх хэрэгтэй гэхэд өвгөн улам чангаар “Би чамдаа хайртай байсан шүү дээ, би чамдаа хайртай байсан шүү дээ,Би чамдаа хайртай байсан шүү дээ” гэж уйлж байгаа өвгөнийг хүүхдүүд нь аргадж байсан ч өвгөн огт тоосон шинжгүй “Би чамдаа хайртай байсан шүү дээ” гэж уйлж байв.
Удалгүй хүмүүс нэг нэгээрээ тарж эхэлсэн ч өвгөн явах янзгүй суусаар л байв. Чулуун дээр бичсэн нэр лүү гөлрөн суусан өвгөнд лам дөхөж очоод “Танд ямар хүнд байгааг ойлгож байна л даа. Гэхдээ одоо эндээс явцгаая, үхсэндээ хамт үхэх биш дээ. Бидний амьдрал үргэлжиж байна.” гэв. Гэтэл өвгөн шаналан “Би түүндээ хайртай байсан. Гэхдээ гэхдээ… залуу байхад аа нэг юм уу 2 удаа л хэлсэн. тэрнээс хойш нэг ч хэлээгүй” гэжээ.
Эцэг
Түүнийг гэртээ ядарч сульдаад ирэхэд 5 настай хүү нь хаалган дээрээ зогсоод хүлээж байлаа. Хүү нь түүнээс “Ааваа та нэг цагт хэр их мөнгө олдог вэ?” гэж асуужээ. Тэрээр энэ чамд хамаагүй гэж уцаарлан хэллээ. Гэхдээ ааваа хүү нь мэдмээр байна гэж хүү нь шалав. “За яахав 20$ олдог” хэмээн хариуллаа. Гэтэл хүү нь “та тэгвэл надад 10$ өгөөч” гэх тэр. Аав нь учиргүй уурлаж “Чиний хэрэгтэй хэрэггүй тоглоом янз бүрийн юманд чинь зарцуулах илүү мөнгө алга. Өрөөндөө ороод хаалгаа хаа гэжээ.
Хүү чимээгүйхэн ороод хаалгаа хаав. Аав ч уйртайгаар “Энэ хүүхэд яаж зоригтой асууж байнаа?” гэж боджээ. Нэг цагийн дараа тэрээр хүүдээ уурлаад мөнгөөр яах гэж байсаныг нь асуугаагүйгээ саналаа. Магадгүй үнэхээр чухал байсан ч юм билүү. Хүүгийнхээ өрөөнд ороод, орондоо хэвтэж байгаа хүүгээсээ “Унтаж байгаа юм уу?” гэж асуулаа. Хүү нь “үгүй” гэж хариулахад “Май энэ 10$-г ав. Түрүүн муухай аашилсныг минь уучлаарай өндөөдөр их хүнд өдөр байлаа.” Гэжээ. Хүү нь баяртайгаар үсрэн босоод “Баярлалаа ааваа” гээд орон дотроосоо бутархай мөнгө хадгалдаг хайрцагаа гарган, аавыгаа царайчлан хараад мөнгөө удаан гэгч нь тоолов. Аав нь мөн л уурлаж “Чамд мөнгө байсаар байтал яагаад надаас мөнгө авч байгаа юм бэ?” Чиний тоглоомонд оролцох зав надад байхгүй гэж хэлэхэд хүү нь “Ааваа би тантай нэг цаг баймаар байна. Энэ 20$-оор таны нэг цагийг авч болох уу?” гэжээ.
Цуурай
Найм ес орчим настай хүү эцгийн хамт ууланд аялж явжээ. Гэтэл хүү гэнэт хальтран унаад өвдсөндөө болон “ёо ёо” гэж орилжээ. Гэтэл дуу нь цуурайтан эргэн сонсогдожээ. Хүү хэн нэгэн бас “ёо ёо ” гэжорилохыг сонсжээ.
Өмнө нь ийм зүйлтэй огт тааралдаж байгаагүй тул гайхан:
“Чи хэн вэ”гэж хашгирав.
Хариу ч тэр дороо ирлээ.
“чи хэн вэ?”
Харин хүү бухимдан:
“хулчгар” гэв.
Хариу бас л ижилхэн:
“Хулчгар ” гэж ирэв.
Хүү аавда:
“Ааваа энэ чинь одоо юу болоод байгаа юм вэ би ойлгохгүй бна.” гэв
Аав нь:
“миний хүү сонсож бай” гээд,
“Бүх юм сайхан” гэж хашгирав
Уулнаас ирэх дуу нь эргээд
“Бүх юм сайхан” гэв.
Аав:
“Би чамд хайртай”
Уулнаас ирэх дуу:
“Би чамд хайртай”
Хүү гайхсан хэвээр сайн ойлгоогүй байлаа.
Үүнийг харсан аав нь: “Үүнийг цуурай гэдэг юм. Гэвч амьдрал үнэндээ яг цуурай шиг байдаг. Чиний хэлсэн, хийсэн бүр чинь эргээд чамд тэр хэвээр тусдаг. Амьдрал бол бидний өөрсдийн хийсэн, хэлсний цуурай мөн билээ. Амьдралыг сайн сайхан байлгаж, муу муухайгаас цэвэрлэхийг хүсч байгаа бол өөрийнхөө сэтгэлийг сайн сайхан байлгаж, муу муухайгаас цэвэрлэх хэрэгтэй. Бусдыг өрөвч, зөөлөн байгаасай гэж хүсч байгаа бол эхлээд өрөвч зөөлөн байх хэрэгтэй. Амьдрал гэдэг чи түүнд юу өгнө, эргээд яг түүнийг чамд өгдөг жамтай”. гэж хэлжээ.
Заяаны хань
Хаалгаар арай ядан тэмтчин орох залуу бүсгүйг автобусны зорчигчид их л өрөвдөнгүй харцгаана. Түүнийг Сузан гэх бөгөөд эмч нар буруу онош тавьж эмчилсэнээс гуч гаруйхан насандаа хараагүй болж, нэг л мэдэхэд уур уцаар, бухимдлын ертөнцөд унасан юм.
Хөөрхий бүсгүйд энэ ертөнцөд харах мэлмий, түших тулгуур болж үлдсэн цорын ганц хүн нь Марк байлаа. Тэрээр агаарын цэргийн армид алба хаана. Сузаныг хараагүй болоход түүний сэтгэл нь ихэд гутарсан боловч эхнэрээ өөртөө итгэлтэй, биеэ даасан эмэгтэй болоход нь туслах ёстой хэмээн Марк эрс шийджээ.
Сузан шинэ амьдралдаа өдөр ирэх тусам аажим аажмаар дасаж байв. Орон гэртээ байгаа айлын эзэгтэй хойно ойр зуурын ажлыг хөнгөхөн хийчихдэг боллоо. Тэр нэг үеэ бодвол хараагүй байна гэдэг тийм ч хэцүү зүйл биш болохыг ухаарч эхэлжээ. Цаг хугацаа өнгөрөх тусам тэд бие биенээ улам хайрлан, халамжилж, аливаа зүйлийг хамтарч хийдэг байв. Өдөр хоног ээлжлэн өнгөрсөөр Сузаны ажилдаа орох цаг нэгэнт болжээ. Эрүүл саруул байх үедээ ажил гэрийнхээ хооронд хол ч гэсэн автобусаар явж болоод л байдаг байсан. Харин одоо хараагүй болсон бүсгүйд ажил руугаа явна гэдэг хар дарсан зүүд мэт санагдана. Иймээс Марк өглөө бүр эхнэрээ ажил руу нь таксигаар хүргэж өгдөг боллоо. Сузан нөхөртэйгээ үргэлж хамт очиж, ирдэг болохоор сэтгэл нь тайван байдаг байв. Харин ингэж их анзаарч, асарч халамжлах нь ямар ч үр дүнгүй бөгөөд өөрөөс нь дэндүү их хараат болж байгаад Маркийн сэтгэл ихэд зовних болжээ.
Тиймээс орой Марк эхнэртээ өөрийн бодлоо хэлэхэд, Сузан ихэд цочирдон,
“Чи намайг мэдэж байна уу? Би чинь сохор хүн шүү дээ. Хаашаа явж байгаагаа яаж мэдэх юм бэ? Удахгүй чи намайг орхиод явахад, би гэдэг хүн хэрхэн амьдрана даа” хэмээн бухимдан уйлав.
Эхнэрийгээ ингэж хэлэхэд, Марк их өрөвдсөн боловч “Би чамайг ажилдаа өөрөө явж чаддаг болтол чинь автобусаар хамт явах болно” гэж хэллээ. Ингээд хоёр долоо хоногийн турш Марк цэргийн дүрэмт хувцсаа өмсөн, эхнэртэйгээ хамт ажилд нь очиж, ирж байхдаа хараанаас бусад мэдрэхүйгээ ашиглан, орчин тойрныхоо баримжааг яаж олох талаар мэддэг бүхнээ зааж сургав. Мөн ажилд нь хүргэж өгдөг автобусны жолоочтой танилцуулж, өглөө бүр нэг суудал хадгалж байхыг захижээ. Хэрвээ хүн өөрөө л хичээж зүтгэвэл, ямар ч бэрхшээлийг даван туулж чаддаг жамтай. Ингээд нэгэн өглөө Сузан эртлэн босож, ажилдаа ганцаараа явлаа. Анхны өдөр түүнд юм бүхэн хэцүү байсан ч өдрөөс өдөрт сайжирсаар, алхаа гишгээ нь хүртэл хөнгөн шингэн болж, бүхнийг хийж чаддаг болсон юм.
Нэг өглөө Сузан ажилдаа очихоор автобусанд суухад, жолооч түүнд хандан:
- “Бүсгүй та их азтай хүн юм” гэж хэлэв.
- “Хараагүй хүн яагаад азтай байдаг билээ?” хэмээн асуухад,
- “Өдөр бүр таныг автобусаар явахад цэргийн дүрэмт хувцастай нэг сайхан залуу байнга дагаж ирээд, гудамжаар ажилдаа хүрэх хүртэл чинь алсаас харж, ажил руугаа ормогц, гараараа үнсэлт илгээчихээд л яваад өгдөг юм даа” гэлээ.
Ингэж хэлэхэд, Сузаны нүднээс баярын нулимс мэлмэрч эхэллээ. Тэрээр нөхрийгөө ямар их ухаалаг, тэвчээртэй, өөрт нь дэндүү их хайртай, халамжтай, үнэнч хань болохыг энэ үед ухаарчээ. Зовох цагт нөхрийн чанар танигдана гэдэг энэ буюу. Бүсгүй их азтай хүн юм. Бурхан түүнд харах нүднээс илүү сэтгэлийн нүд, ханийн тэнгэр заяаж дээ.
Эхийн сэтгэл
Охин эхлээд түүнд итгэсэнгүй, учир нь бүгд л бие биедээ атаархдаг шүү дээ. Гэвч он жил өнгөрөхөд бодит байдалтай тулгарчээ. Ээж нь нялх хүүхдийнх шиг гэдэг байсан нүүрний арьс нь хөгшин хүнийх шиг үрчлээгээр дүүрэн, “мойл хар” нүд нь хялар байлаа. Нуруу нь ч хус шиг шулуун биш ажээ. Ээж нь түүнийг энэ олон жил хуурсан байжээ. Залуу охины ээжийгээ хайрлах хайр нь үзэн ядалт болж солигдлоо. Гэрлэх нас болсон ч түүнийг тоох хүн байсангүй. Дээр нь хэчнээн их эмчлэвч нүд нь засрахгүй байлаа.
Эмч нарын яриаг нууцаар сонсоод аажмаар сохорохоо олж мэдсэн охин одоог хүртэл багынх нь хэвээр өхөөрддөг ээжийнхээ худал яриаг тэвчилгүй гэрээсээ явахаар шийдэв. Гэвч ээж нь өөр хотод ажиллахаар болсноо хэлээд түрүүлээд гэрээсээ явжээ. Олсон мөнгөө найздаа илгээн охиноо сайн харж байхыг хүссэн байна. Бүсгүй хэсэг хугацааны дараа хараагүй болж харанхуйн дунд амьдрах болов. Худалч ээж нь түүнийг нас барсан ч харамсахгүй мэт алга байлаа.
Нэгэн өдөр эмч нар түүнд тохирсон хос нүд олсноо хэлээд мэс засал хийв. Бүсгүй дахин хардаг болоод өнөөх л муухай царайгаа харна гэж бодохоос айж байсан ч алтан нарыг ахин харахыг илүү их хүсчээ. Мөн бусдад дарамт болохгүй амьдрах хэрэгтэй. Хагалгааны дараа өөрийгөө толинд хараад гайхан дуу алдав. Түүний өмнө энэ дэлхийн хамгийн гоо бүсгүй зогсож байлаа. Нүүрэн дээрх батга оргүй алга болж, яс өндөртэй хамар нь засарч, зэрлэг өвстэй төстэй ширүүн үс нь долгиорон намирч байв. Урьдынхаасаа илүү өндөр болжээ.
Бүсгүй дэргэдээ байсан настай эмчийг тэврэн авч: -Би энэ дэлхийд дахин төрсөн мэт байна! Миний нүүрний өө сэв үлдсэнгүй. Та нар гоо сайхны хагалгаа хийсэн юм уу? хэмээн хашгирлаа. Эмч хариуд нь: -Үгүй охин минь, зөвхөн ээжийн чинь нүдийг шилжүүлэн суулгасан юм. “Тэр надад хэрэггүй” гэсэн юм хэмээн инээмсэглэн хэлжээ.
