“Давс, мах, гурил, будаа, элсэн чихэр, тос зэрэг сайхан найзууд үргэлж хамтран ажиллаж эхлэснээс хойш олон зуун жил өнгөрчээ. Тэд үргэлж л хамтдаа хэрхэн яаж хүмүүст баяр баясгалан, ташаал өгөх тухай стратегээ их удаан хугацааны турш ярилцсны эцэст хэзээ ч өөрчлөгдөхгүй нэгэн мастер төлөвлөгөөг боловсруулжээ.
Түүнээс хойш тэдний гаргасан бүтээгдэхүүн байнга л хэрэглэгчдийн таашаал хүртэж, шагнал урамшуул тасрахгүй болжээ. Нэгэн хэвийн ийм байдал удаан үргэлжилж нэг л мэдэхэд үнэ цэнэгүй мэт болжээ. Нөгөө л сонсдог, авдаг ” сайхан амттай байлаа”, ” баярлалаа” гэх үгс цуварсаар л …
Давс ч яахав олон жилийн турш хийдэг ажлаа хийгээд явж байх зуур нэг ч удаа өөрийг нь магтсан, талархсан үгийг сонссоогүйгээ, харин тогоочийн барамжаа алдаснаас болж ч юм уу өөр хэн нэгний өмнөөс хэрэглэгчдээс сонсдог үг дандаа ” сулбагар юмаа”, “гашуун шорвог юмаа” гэх мэт байв. Тэр үргэлж багийнхныхаа өмнөөс хамгийн хэцүүг өөр дээрээ авч, чухлыг хийхийг хүсдэг шинж чанартай.
Гэтэл нэг л өдөр гэнэт бусадтай харицуулахад бүхий л зүйлд оролцож, юм болгон дээр гүйж явдаг хэрнээ хэн ч өөрийг нь үнэлэхгүй байгааг олж мэдлээ. Түүний хүчээр “сайхан амттай болсон мах” хажуугаар нь тоох ч үгүй хээв нэг бардамнан зөрнө. Иймэрхүү нөхцөл байдалд хэдэн арван жил үргэлжилснийг хэн ч мэдэхгүй. Түүний сэтгэлийг улам унагаах өөр нэгэн мэдээлэл сонсогдох болов. Тэр нь давсны хорын тухай байв. Бүгд л энэ мэдээг амнаас ам дамжин ярь нүд үзүүрлэх мэт сэтгэл улам ихээр төрөх болсон ч найз нараас нь хэн түүнийг өмөөрсөнгүй.
Энэ байдал удаан үргэлжилбэл бүгдэд нь муугаар нөлөөлөхийг урьдчилан харсан тэрээр анх тавьсан зорилго, шийдвэрээ бодон чимээгүй л өөрт оногдсон ажлаа хийсээр л …
Анх эхлэхдээ бие биенийхээ үнэ цэнийг мэдэрч, хүч дэмээрээ алсыг зорин эхлэснээс хойш амжилтанд хүрсэн найзууд нь нэг л өдөр түүнийг таг мартжээ. Хэн ч түүнийг анхаарахгүй хэрнээ хэрэг болохоор л нэрийг нь дуудна. Үнэндээ тэр өөрийгөө бодсондоо биш бие биенийхээ үнэ цэнийг мэдэрч анх тавьсан амлалт зорилго, алсыг харсан хүслээ дахин нэг батлахыг оролдсон түүний үйлдэл энэ байлаа.
Нэг өдөр Давс ажилдаа ирсэнгүй. Өглөөний цагаар хэн ч түүнийг үгүйлсэнгүй. Өдөр болоход давс ирээгүйг бүгд мэдсэн байв.
Өдөр дундын үе болоход хамт ажилладаг найзууд нь хэзээ ч сонсож байгаагүй, харин давсны хувьд байнга сонсдог үнэхээр аймшигтай үгийг сонсох нь тэр.
Хариулт нь нэг л зүйл байв. Давс…
Давсны амьдрал ердөө л ийм. Нэг хором ч байр сууриа орхиж болохгүй, гомдож болохгүй хэрнээ хэзээ ч талархал, магтаал урамшуулал хүлээж авдаггүй. Чимээгүй л хамгийн сайн анд байж чаддаг. Түүнгүйгээр амьдрал үргэлжлэхгүй. Түүний оруулах хувь нэмэр бага ч гэсэн маш үнэ цэнэтэй.
Гэсэн хэдий түүний ийм үнэ цэнэтэй гэдгийг мартсан найзуудад нь ганцхан өдөр бусадаасаа асар их хүндлэл төдийгүй, хохиролыг бас авчирчээ. Харагддаггүй зүйл хамгийн үнэ цэнэтэй байдаг гэсэн хорвоо ертөнцийн зүй тогтолыг Давсны амьдрал баталлаа.
Хүн болгон л үнэ цэнэтэй байхыг хүсдэг хэрнээ одоо байгаа үнэ цэнээ гаргаж бас үнэлэж чаддаггүй нь Давс ба түүний найзуудтай яг адилхан.
Чимээгүй зориулдаг хүмүүс олон байж л улс орны маань хөгжил урагшилна гэж би хувьдаа боддог. Хүн болгон л “би л юм хийж байна”, “ намайг үнэлэхгүй байна”, “ойлгохгүй байна”, “энэнээс болж байна”, “тэрнээс болж байна” гэх аар саархан зүйлд цагаа үрсэн, ТУЛГА ТОЙРСОН амьдрал гэж …
Хүн болгон ерөнхийлөгч болохгүй ч хүн болгон өөрөө өөртөө удирдагч болбол олон асуудал шийдэгдэх буй заа.
